سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ دنیا خاصی که سروش صحت ساخته است را ببینیم یا نبینیم؟ - وبلاگ ساختمان

به گزارش وبلاگ ساختمان، مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ سریال نو سروش صحت است که در ادامه فضا و دنیا خاص او در سریال هایی، چون ساختمان پزشکان، پژمان و لیسانسه ها (3 فصل) است. حتی می توان در این دسته بندی تنها فیلم سینمایی با کارگردانی صحت یعنی دنیا با من برقص را هم قرار داد.

جالب است که سروش صحت برنامه کتاب باز یکی از پربیینده ترین برنامه های فرهنگی و هنری تلویزیون را اجرا می کرد که به یکباره تعطیل شد، ولی اصلا خم به ابرو نیاورد و با این سریال نو در شبکه نمایش خانگی به میدان برگشت.

در همین ابتدا اشاره کنم که، چون تا به امروز (شنبه 11 شهریور 402) ده قسمت از این سریال پخش شده است سعی بر این است که از لو رفتن داستان و یا اشاره به اتفاقات کلیدی پرهیز کنیم و این نوشتار بیشتر یک یادداشت برای توضیح نکات جالب توجه سریال نو سروش صحت است است تا نقد یا تحلیل و آنالیز آن.

خانواده ربانی پدربزرگ، عمو جلال (پدر شاهین و شهرام) و عمو (نیما و آزیتا) محور ماجرا های سریال هستند و اتفاقاتی که هر کدام از این افراد در زندگی با آن درگیرند. هر کدام از این شخصیت ها ویژگی های خاص خود را دارند و بنابر شغل و موقعیت اجتماعی آن ها اتفاقات جالب توجهی رقم می خورد.

این نکته بسیار مهم است که سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ فضا و حال و هوای خاص خود را دارد و اتفاقا شاید برای بیننده آن چند قسمت ابتدایی (نهایتا 2 یا 3 قسمت) تا حدودی نامانوس و یا غیر مجذوب نماینده باشد، اما برای تماشاگر پیگیری که با آن همراه گردد، بعد از چند قسمت در جهانی به روی او باز می گردد که کاملا یک فضای نو و مفرح است.

فیلمنامه سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ از یک قاعده کلی جریان آزاد سیال فکر به خوبی بهره می برد که توانسته با یک نخ نامرئی مجموعه زیادی موقعیت های مجذوب نماینده و بامزه و البته بی ربط را به هم وصل کند که واقعا شاید بتوان به جرات گفت فقط کار سروش صحت و همکار فیلمنامه نویسش ایمان صفایی است.

یک نکته دیگری که چشمگیر است ترکیب بازیگران سریال است که جدای از چند بازیگر فعال و شناخته شده، چند بازیگر جوان هم که بیشتر سابقه تئاتری دارند در این مجموعه وجود دارند که اتفاقا بسیار هم خوب از عهده نقش هایشان بر آمده اند.

از علی مصفا (شاهین ربانی)، کاظم سیاحی (شهرام ربانی)، قدرت الله ایزدی یا آقا رشید (عمو جلال ربانی)، بیژن بنفشه خواه (مِی تریکس)، محمد نادری (رسولی)، آناهیتا افشار (گلی، نامزد نیما) و اردشیر کاظمی (پدربزرگ) گرفته تا مجید یوسفی (نیما ربانی)، گیلدا ویشکی (آزیتا ربانی) و ... ترکیب بازیگران متنوع و متناسب با نقش هایشان است و دنیایی را به وجود آورده اند که هر کدام به تنهایی جهانی خاص خود را دارند.

برای مثال شاهین نقاشی از خودراضی است که در یک تصادف باعث مرگ عمویش شده (پدر نیما و آزیتا)، شهرام موزیسینی است که با ماشینش مسافر جابجا می نماید، نیما دوبلوری است که در یک شرکت تبلیغاتی کار می نماید که با گلی قرار است ازدواج کند، ولی اخراج شده و ... آزیتا با دوستش کافی شاپ سیار دارد و شطرنج بازی می نماید، ولی همواره در مقابل حریفش شکست می خورد و ... عمو جلال عتیقه فروشی است که داستان یک رفاقت و عشق و عاشقی در جوانی تا به امروز در دلش مانده است و ...

مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ پر از شخصیت های فرعی مجذوب نماینده و پرداخته شده است مانند کاظم همکار نیما و همسرش، دوست پدربزرگ که همواره در خانه آنهاست، مرجان دوست گلی، دکتر دوست عمو جلال و ...

یکی از نکات جالب دیگر سریال استفاده از شخصیت های شناخته شده مجموعه های قبلی ساخته سروش صحت مانند پژمان، ساختمان پزشکان، لیسانسه ها و ... در هر قسمت به عنوان بازیگر مهمان است. در یک سکانس یکی از آن شخصیت ها را به بهانه ای وارد داستان نموده و در خاتمه سکانس هم با ذکر نام واقعی خود از آن ها برای این حضور تشکر می نمایند!

جدای از فیلمنامه در بخش تصویر (فیلمبرداری، نورپردازی، طراحی صحنه، گریم و ...) و صدا (دیالوگ ها، موسیقی متن و صحنه، صدای محیط و ...) تدوین و ... هم انصافا در حد استاندارد و قابل قبولی است.

حضور موسیقی در سریال هم باز نوآوری های خود را دارد، جدای از موسیقی متن، بهزاد عمرانی (خواننده گروه بمرانی) با یک گروه موسیقی که در واقع هم گروهی های شاهین ربانی هستند در زمان های حساس و یا احساسی در صحنه حضور دارند و موسیقی زنده اجرا می نمایند و یا در قسمت هایی از موسیقی موسوم به کوچه بازاری استفاده شده است که اتفاقا بسیار در جای خود خوش نشسته است. (برای پرهیز از لو رفتن بیشتر اشاره نکردم).

در کل سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ یک تجربه دیداری شنیداری نو است که در فضای سینما، تلویزیون و نمایش خانگی ایران ارزشمند است، طنز آن بر اساس موقعیت و فضایی است که ساخته است و حد خود را می داند، به هر قیمتی حاضر به خنداندن نیست. برای مخاطبی که علاقمند به چنین فضای باشد بسیار خوشایند است.