معبد هندوها در بندرعباس ؛ زیباترین معبد جنوب ایران - وبلاگ ساختمان

به گزارش وبلاگ ساختمان، معبد هندوها در بندرعباس را بیشتر بشناسید

در این مقاله از معرفی جاهای دیدنی ایران درباره معبد هندوها در بندرعباس که زیباترین معبد جنوب ایران می باشد سخن خواهیم گفت.

سال هاست که بناهای تاریخی مورد توجه مردمانی که به تاریخ علاقه دارند ، است. هر یک از این بناها داستانی در دل خود دارند که با وجود پستی بلندی های روزگار پا برجا مانده اند. کشور ایران کشوری است که در جای جایش نشان از این بناهای تاریخی است. اقامت در هر کدام از شهرهایش برایتان جلوه گر تاریخ خواهد بود. رزرو هتل در تبریز و اصفهان و بندر عباس و دیگر شهرها مجال ملاقات ازین ابنیه را فراهم خواهد نمود.

پرستشگاه بُتِ گوران یا معبد هندوها یکی از بناهای تاریخی منحصر بفرد شهر بندرعباس است که همانند خال زیبای زنی هندی، بر پیشانی این شهر نقش بسته است. این بنا در خیابان امام، روبروی بازار روز قرار گرفته است. ساختمان این نیایشگاه، در روزگار قاجار و در سال 1210 قمری (1270 شمسی) و در روزگار فرمانروایی محمد حسن خان سعدالملک فرمانروای محلی بندرعباس، با پول و هدایای هندوهای کارگر در جزیره قشم، هرمز و بندرعباس و بازرگانان هندی ساخته شده است.

گمان بر این است که چون هندی ها در استان هرمزگان و بخش های دیگر چه به عنوان کارگر و چه بازرگان وجود داشته اند و پای کمپانی هند شرقی بوسیله اروپائیان به ایران و بویژه خلیج فارس باز شد، هندی ها سال ها پیش از آن، در پی بنا کردن ساختمانی برای نیایش مذهبی خود بوده اند و پایان پس از فراز و فرودهای بسیار، در روزگار قاجار و اجازه گرفتن از محمد حسن خان سعدالملک این نیایشگاه را ساخته اند.

در فاصله بین سال های 1300 تا 1344 تجار هندی زیادی در شهر بندرعباس فعالیت می کردند. این روابط تجاری عمیق و پررونق سبب شد تا بسیاری از علائق فرهنگی هندی ها با فرهنگ مردم بندرعباس آمیخته گردد، لباس های رنگارنگ و غذاهای تند و پرادویه بندرعباس و منطقه خلیج فارس شاید از همینجا سرچشمه گرفته باشد. این نیایشگاه هر چند برای احتیاج هندوهای مقیم شهر بندرعباس که به کارهای تجاری می پرداختند ساخته شد اما می توان گفت که یکی از ساختمان های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند نیز بوده و هست. پیروان مکتب برهمنی یعنی کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا باور دارند جمع بزرگی از ملت هندوستان را تشکیل می دهند. چنین پیداست که سبک معماری این نیایشگاه بر پایه باورمندی از خدایان ویشنو و شیوا پرستان شمال هندوستان بوده است.

ساختمان معبد هندوها اتاقی چهار گوش است و گنبدی بالای سر آن قرار گرفته که متفاوت از تمامی گنبدهای ایرانی در سواحل خلیج فارس و متأثر از معماری معابد هندی که 72 برجک (به نشانه محور زمین و آسمان) بر روی آن قرار گرفته و مقرنس هایی زیبا، آن را زینت بخشیده اند. مصالح استفاده شده در این معبد را سنگ لاشه، ملات گل، ساروج، سنگ های مرجانی، گچ و خاک تشکیل داده اند.

دیواره های بنا با نقاشی هایی زیبا آذین یافته اند که همگی احتیاجمند ترمیم هستند. نقاشی کریشنا (خدای فلوت زن) نیز در یکی از اتاق ها وجود دارد. اتاقی موسوم به اتاق معبد و محراب در شمال ساختمان قرار گرفته و دور اتاق معبد 4 راهرو قرار داشته که مردم دور آن طواف می نموده اند. حجره هایی کوچک داخل راهروها تعبیه شده بود تا طلبه های مکتب برهمنی در آن جا به استراحت بپردازند. راه پله های مارپیچی در انتهای راهروی غربی وجود داشت که به سمت بالا و به بام معبد منتهی می شد. در قسمت شرق بنا، تالار اجتماعاتی قرار داشت که با نقاشی های مختلف، فلسفه های خاص زندگی مردم هند را نشان می داد.

معماران هندی در ساختن معبد از عناصر تزئینی در معماری سایر ادیان، مانند بودایی و اسلام نیز استفاده نموده اند. در بنای معبد، از سه موضوع استفاده شده است: اصول معماری معابد مذهب هندوئیسم (خدایان شیوا و ویشنو پرستان شمال هند)؛ اصول معماری و موضوعات رمزی و سمبلیک مذهب بودایی هند؛ و اصول معماری اسلامی به کار رفته در بناهای اسلامی در هندوستان.

معبد هندوها یکی از نقاط مهم ارتباط فرهنگی و هنری بین ایران و هند است که باید حفظ گردد و متأسفانه به دلیل عدم توجه گذشتگان غالب نقاشی های آن از بین رفته و به دلیل نوع مصالح ساخت و تغییرات آب و هوایی، با وجود انجام بازسازی به وسیله سازمان میراث فرهنگی، هنوز آثار ویرانی در این بنا به چشم می خورد.

بعلاوه هندوها در زمان ترک بندرعباس در سال 1344، بت هایی را که در معبد و در طاقچه محراب بود با خود بردند. در عین حال معماری خاص این بنا و نقش و نگارهای آن و جذابیت های آشنایی با رسم و رسوم آئین هندو از دلایل بازدید از این بنا به وسیله گردشگران در سفر به بندرعباس است.